A Piece of Junk

wala sa mood si Mommy....'di ko alam kelan niya planong dugtungan ang kuwento, sa nakikita ko mukhang matatagalan...when was the last time na naging ganito siya? when i've read her diary, that was Dec. 2001. "She's just a piece of junk!" di ko alam kung sino ang taong iyon na nagparamdam sa kanya na ganun siya back then. And i have no idea kung bakit ang pain na yun ay nakikita ko ulit sa kanya these days. Perhaps, she only needs some times para magbalik ulit sa dati. Nakikita kong gusto niya magpahinga. I, myself, think that's the best for her. Sana sapat ang kakulitan ko, ka cute-an ko at ka sweet-an ko to ease her pain. Pero di ko puede dayain ang sarili ko. Kahit ako nararamdaman ko malapit na kami magkalayo. Kung dati may ilang oras pa siya nai-spend para sa kin, mukhang sa darating na mga araw, yung konting oras niya ay para na lang sa pagtulog. Pero alam ko mananatili akong nag-iisang baby sa puso mo. I'll miss you....

Danielle (Wild Heart 2)

"Alam mo bang lahat ng kadalagahan dito sa San Raphael ay nangangarap na makilala ka? Because you're as handsome as a devil...Ilang linggo na rin akong nanliligaw, kailan mo ba ako sasagutin...Damn you, James! Stop playing hard to get...!"

Paulit-ulit na naririnig ni James ang tinig na 'yon sa kanyang isipan na parang kahapon lang nangyari ang lahat. Walang araw na hindi nagbabalik sa kanyang alaala ang isa sanang magandang pag-ibig na kanyang pinakawalan at tuluyang naglaho sa kanyang mga kamay.

"Hanggang kailan, James?" ang tanong ni Aling Lora buhat sa kanyang likuran na hindi niya namalayang nakalapit na sa kanya.

Hindi sinagot ni James ang tanong ng kanyang ina. Makalipas ang mahabang katahimikan, muling nagsalita si Aling Lora.

"Limang taon na ang nakakaraan, James. Nang umalis tayo sa San Raphael at lumipat sa Maynila, inakala kong maghihilom na ang sugat na ibinunga ng mga pangyayari," ang madamdaming pahayag ng kanyang ina.

"Subalit nagkamali ako dahil patuloy kang nabubuhay sa nakaraan. Tuwing sasapit ang gabi, lumalabas ka at pinagmamasdan ang kalangitan na tila ba umaasang sa gitna ng dilim ay makikita mo si Nichole," ang malungkot na pagpapatuloy ni Aling Lora habang pinagmamasdan si James.

Sa edad na 26, malaki ang ipinagbago ng binata sa nakalipas na limang taon. Naroon pa rin ang pagiging simpatiko ng binata ngunit wala na ang kislap sa kanyang mga mata, ang tanging naroroon ay kalungkutan. Sa kabila ng pagiging isang tanyag na engineer ay hindi makaramdam ng ganap na kaligayahan si James sapagka't patuloy niyang sinisisi ang sarili sa pagkamatay ni Nichole.

"Ano'ng gusto mong gawin ko, Ma. Hindi ko rin gusto ang nararamdaman ko pero kasalanan ko ang lahat, 'di ba?" ang sagot ni James sa ina na puno ng kapaitan.

"Walang sumisisi sa iyo, James. Matagal ka nang napatawad ni Monica at nararamdaman kong walang galit sa'yo si Nichole. Sa tingin mo ba masaya siya sa ginagawa mo?"

"I love her, Ma," ang madamdaming sinabi ng binata na tila ba hindi narinig ang sinabi ni Aling Lora.

"Alam naming lahat iyon, pero wala na siya at ikaw ay nabubuhay pa. Kailangan mong ituloy ang buhay alang-alang sa kanya."

"Paano, Ma?" ang tanong ng binata habang nakatingin sa madilim na kalangitan.

"Umibig kang muli, anak."

Isang pilit na ngiti ang itinugon ni James sa sinabi ng ina at marahang umiling.

"Ang panibagong pag-ibig ay hindi nangangahulugan ng paglimot sa nakaraan. Ang nakaraan ang magiging gabay mo upang matagpuan ang tunay na pag-ibig na laan para sa'yo," ang makahulugang sabi ng matanda sa kanyang anak habang mahigpit nitong hawak ang balikat ni James.

"Paano kung hindi ko na magawang magmahal muli?" ang may pag-aalinlangang tanong ng binata.

"Dumating si Nichole sa buhay mo ng hindi mo inaasahan. Nagpilit siyang pumasok sa iyong puso pero pinigilan mo. Ang pag-ibig ay dumarating ng walang babala at kung maramdaman mo, huwag mong sikilin tulad ng iyong ginawa."

Isang tango ang isinagot ni James sa paliwanag ng kanyang ina. Matapos magpasalamat ay mahigpit niyang niyakap si Aling Lora. Batid niyang hindi madali ang sinasabi ng kanyang ina ngunit nararamdaman niyang nakahanda na siya upang harapin ang bagong kabanata ng kanya buhay.

Alvarez Building

Pagkatapos ng tatlong gabing sunud-sunod na overtime, masayang -masaya ang mga empleyado ni Mr. Arnulfo Alvarez, President ng Alvarez Construction, dahil sa pagkakapanalo nila sa isang multi-million project.

"Congratulations, James!" ang masayang bati ni Mr. Alvarez habang mahigpit na kinakamayan ang binata.

"Magagaling po ang lahat ng mga Engineers natin, Sir," ang mapagkumbabang sabi ni James.

"Alam ko 'yon, James dahil ikaw ang Chief Engineer nila," ang nakangiting sabi ng matanda na sinang-ayunan ng kanyang mga kasama.

"Gusto kong isabay ang selebrasyong ito sa anniversary ng kasal namin ng aking asawa. Aasahan ko kayong lahat bukas," ang sabi ng matanda na sinabayan ng masayang palakpakan ng kanyang mga tauhan.

Pinayagang mag-half day ni Mr. Alvarez ang kanyang mga empleyado. Makalipas ang ilang minuto, maingat na pinatatakbo ni James ang kanyang kotse sa kahabaan ng EDSA. Pagsapit sa Crossing, naging masikip ang daloy ng trapiko. Biglang nakaramdam ng inis ang binata ng matuklasan ang dahilan ng matinding traffic, ang iba't ibang sektor na nagmamartsa sa lansangan habang may mga hawak na streamers na sumisigaw ng kanilang mga ipinaglalaban. Karamihan dito ay mga kabataan.

"Shit! Wala talagang magawa ang mga taong ito kundi ang mang-abala ng ibang tao," ang naiinis na bulong ni James habang unti-unting umuusad ang kanyang sasakyan.

Habang pinagmamasdan ang pagtawid ng mga raliyista sa kabilang kalye, may isang mukha ang tumawag ng kanyang pansin na kasama sa grupo ng mga kababaihan. Sa kabila ng kupas na maong, rubber shoes at t-shirt na pula ay hindi maikakaila na maganda ang babaeng nangunguna sa pagsigaw na sinusundan ng kanyang mga kasama. Nakapusod ang mahabang buhok at mamula-mula ang makinis na mukha dahil sa sikat ng araw.

"Tsk, tsk, tsk! Sayang ang ganda ng babaeng ito," ang naiiling na sabi ng binata habang sinusundan ng tanaw ang papalayong grupo.

Kinabukasan, masayang-masaya ang mga bisita nina Mr. at Mrs. Alvarez na karamihan sa mga ito ay mga empleyado ng Alvarez Construction. Nakaupo sa isang mesa si James kasama ng ilang mga kasamahan niya sa opisina ng mapatuon ang kanyang pansin sa isang babaeng nakatayo sa isang sulok habang umiinom ng punch. Kumunot ang noo ng binata ng mapagmasdan ang babae hindi dahil mababakas sa magandang mukha nito ang boredom kundi dahil pamilyar kay James ang mukha ng babae. Nakita ng binata ang paglapit nina Mr. at Mrs. Alvarez sa babae. Biglang umaliwalas ang mukha nito at saka humalik sa pisngi ng dalawang matanda. Inakbayan siya ni Mr. Alvarez at dinala sa puwesto nina James.

"Guys, I would like you to meet my youngest daughter, Danielle," ang pagpapakilala ng matandang lalake na ikinagulat ni James.

"Dani, this is James Santillan, the man behind our success."

Isang tipid na ngiti ang pinakawalan ni Dani matapos makipagkamay sa binata.

Matapos ang kuwentuhan at biruan naiwan sina James at Dani sa mesa dahil nagkayayaang magsayaw ang kanilang mga kasama.

"Hindi ko alam na muli kitang makikita dito," ang basag ng binata sa katahimikang namamagitan sa kanilang dalawa.

"Nakita kita kahapon kasama ng mga nagra-rally," ang dugtong ng binata ng makita ang pagtataka sa mukha ng dalaga.

"That's my life James, kung paanong ang Amerika ang buhay ng dalawa kong kapatid."

"Paano kung ikulong ka ng ama mo sa loob ng opisina?" ang nananantiyang tanong ng binata. Hindi niya lubos na maunawaan kung bakit ang isang tulad ni Dani ay kinakailangan pang lumabas sa kalsada gayong pwede naman itong mabuhay ng maginhawa.

"Hindi iyon gagawin ni Papa..." ang may katiyakang sagot ng dalaga..."nangangamba 'yon na baka araw-araw na magkaroon ng picket line sa harap ng opisina," ang biro ni Dani na sinabayan ng tawa at hindi rin napigilan ni James ang mahawa sa kaligayahang nakikita niya sa mukha ng kausap.

Sa loob ng ilang oras, naging komportable ang dala sa isa't isa. Si James, makalipas ang limang taon ay nagawang tumawa ng totoo samantalang si Dani sa kauna-unahang pagkakataon ay tinapos ang party ng hindi naging kainip-inip ang bawat oras.

Ang unang pagkikitang iyon ay naging dahilan upang maging magkaibigan ang dalawa. Maraming nalaman ang binata tungkol sa dalaga na sa kabila ng kalagayan ng kanyang pamilya, pinili nitong mag-aral sa isang pamantasan na pag-aari ng pamahalaan. Sa isang pamantasan na kasamang itinuturo ang kanilang mga karapatan bilang mga mamamayan. Pinatunayan niya rin na maaaring magsama ang mayaman at mahirap sa isang adhikain, ang paghahanap ng pagbabago.

Sa loob ng ilang buwang pagkakaibigan, ang bagay na dating kinaiinisan ni James ay lubos niyang naunawaan sa tulong ni Dani. May mga pagkakataon pa na nakakasama ang binata sa mga mobilisasyon na isinasagawa ng grupo ng dalaga. Hanggang ang kanilang pagkakaibigan ay nauwi sa malalim na damdamin sa isa't isa na ikinatuwa ng kanilang mga magulang lalo na si Mr. Alvarez.

"Mahalin mo ang anak ko nang walang reserbasyon, James," ang madamdaming pahayag ng matanda. "Bilang ama, hindi ko gusto ang ginagawa niya. Lagi akong nangangamba na baka isang araw, magbuwis din siya ng buhay dahil sa kanilang ipinaglalaban ngunit minsan man hindi ko sinubok na itali siya sa kumpanya..." ang pagpapatuloy ni Mr. Alvarez. "Huwag mong pilitin baguhin si Dani sa isang katauhang gusto mo dahil mabibigo ka lang."

Isang nakakaunawang ngiti ang itinugon ni James sa sinabi ng matanda.

Lumipas ang mga buwan na lalong tumibay ang pagmamahalan ng dalawa. Pagkalipas ng maraming taon, nagawa ng binatang pag-usapan si Nichole ng walang pait na nararamdaman.

"Hindi ko susubukang alisin mo ang alaala ni Nichole. Ang tunay na pag-ibig ay hindi namamatay lumipas man ang mga panahon. At ang tunay na umiibig ay nakakabatid ng hiwaga ng bawat tibok ng puso ng taong minamahal," ang buong pagmamahal na sinabi ng dalaga.

"I love you," ang sabi ni James kasabay ng mahigpit na yakap sa kasintahan.

Inakala ng binata na wala ng problemang darating sa pagitan nilang dalawa. Buhat sa construction site, plano niyang tumuloy kina Dani at yayain itong kumain sa labas at doon na rin siya magpo-propose sa dalaga. Subalit ginulantang siya ng balitang nasa ospital ang kasintahan. Isinugod kasama ng ilan nitong mga kasamahan. Sakay ng isang kotse galing sa negosasyon para sa hinihinging pagtataas ng sahod, may mga di-kilalang armadong lalake ang humarang sa kanilang sinasakyan kasabay ng pagpapaulan ng bala dito.

Sa labas ng operating room, naroon ang mga magulang ng dalaga na halata ang pag-aalala para sa anak, si Aling Lora na higit na nakakaalam kung ano ang nararamdaman ni James habang nakatayo sa may sulok. Mababakas sa mukha ang pagod, pag-aalala at takot. Walang ingay itong nakalabas ng ospital hanggang makarating sa parking lot. Nanlalambot na sumandal sa hood ng kanyang sasakyan at tumingala sa madilim na kalangitan.

"Hiniling ko noon na iligtas Mo si Nichole. Tatlong araw Mo akong binigyan ng pag-asa, 'di ba?" ang naluluhang sabi ng binata.

"Pero binawi Mo rin siya sa akin. Limang taon kong isinara ang puso ko hanggang ipakilala Mo sa akin si Dani. Babawiin Mo na naman ba ang ipinahiram Mo sa akin? Oh, God please save her alang -alang sa mga taong umaasa sa kanya," ang pagsusumamo ni James habang yumuyugyog ang mga balikat sa walang tigil na pagtulo ng mga luha sa kanyang mata.

Kung gaano katagal sa ganoong ayos ang binata ay hindi niya alam. Isang dantay sa balikat ang nagpatunghay sa kanya.

"She made it, James," ang nakangiting sabi ng kanyang ina.

Isang linggo pagkatapos lumabas ng ospital ang dalaga muling bumalik si James sa San Raphael. Makalipas ang mahabang sandali sa harap ng puntod, masuyong hinawakan ni James ang kamay ni Dani.

"Let's go," ang yaya ni James.

Isang tango ang isinagot ng babae. Hinayaan niyang mauna sa sasakyan ang binata. Sandaling pinagmasdan ang puntod ng kauna-unahang babaeng minahal ng kasintahan.

"Thank you, wildheart," ang nakangiting sabi ni Dani at nilingon si James na buong pagmamahal na naghihintay sa kanya.


(Please wait for the next issue, ang pagbuo sa WILDHEARTS dot com, ang mga babae sa likod nito at ano ang magiging papel nito sa buhay nina James at Dani?)

Wild Heart

The first two parts of these series were published in 2001 issue of The Gazette (the official student publication of the Cavite State University-Main Campus where my mom was a Literary Editor then). Since she needed to give way for the other articles and her unexpected resignation, the concept had long years forgotten. At sa tagal na rin ng panahon, madami sa mga ideas niya noon ang nabago ngayon. Hope you enjoy reading!

Madilim ang kalangitan na tila nagbabanta ng pagbuhos ng isang malakas na ulan ngunit hindi ito nagpatinag sa aking kinatatayuan. Sa bawat dampi ng mabining hangin sa aking katawan, tila naririnig ko pa rin ang tinig ni Tiya Monica...

"Wala kang kasalanan, James. Anuman ang nangyari, nararamdaman kong hindi niya gustong makita kang ganyan."

Ngunit hindi ko maramdaman ang kapatawaran sa aking ginawa. Sa nanlalabong mga mata dahil sa luha, unti-unting lumilinaw sa aking gunita ang isang magandang mukha. Kagandahang aking pinag-alinlanganan.

"Hi! My name's Nichole, just call me Nicky."

Lumingon ako upang hanapin ang pinanggalingan ng malamyos na tinig na iyon. Nakita kitang nakatayo sa kabilang bakuran habang ang mga braso ay nakapatong sa mababang pader na nagsisilbing pagitan sa ating mga bahay. Doon ko rin unang napagmasdan ang iyong kagandahan. Ang iyong mahabang buhok na inililipad ng pang-umagang hangin ay nagkukulay buhok ng mais tuwing tatamaan ng sikat ng araw. hindi ko maiwasang pagmasdan ang iyong makinis na mukha. Ang iyong mga mata ay kulay asul tulad ng maaliwalas na kalangitan. Matangos ang ilong kumpara sa pangkaraniwang Filipina at ang iyong mapupulang labi na nag-aangkin ng mapanuksong ngiti na kahit ang batong buhay sa dalampasigan ay kayang palambutin.

"Alam mo bang lahat ng kadalagahan dito sa San Raphael ay nangangarap na makilala ka? Because you're as handsome as a devil."

Nagkunwari akong hindi naririnig ang mga sinasabi mo. Tinalikuran kita at nagpatuloy sa pag-eensayo ng basketball.

"At isa na ako ro'n. Mas lamang nga lang ako sa kanila dahil magkapitbahay na tayo, magkaibigan pa ang Mama at si Tita Lora." Ang patuloy mong pangungulit.

"Masyado mo akong pinapahanga sa kaprangkahan mo, little girl." binigyang-diin ko ang mga huling salita... "but sorry darling, hindi ako pumapatol sa bata." ang pagpapatuloy ko sa tinig na may halong panunuya. Hindi ako maaaring magkamali nang makita kong may lungkot na rumehistro sa iyong mga mata ngunit bigla ring naglaho.

"I'm sixteen, not too young for you. Twenty one ka lang naman, 'di ba?"

Bago ko sakyan ang mga kalokohan mo, naiiling akong pumasok sa loob ng aming bahay.

Lumipas ang mga araw at hayagan mong ipinakikita ang iyong nararamdaman para sa akin. Alam na rin nina Tita Monica at ng Mama ang mga ginagawa mo. Subalit sa halip na magalit, tuwang-tuwa pa sila sa mga kapilyahan mo lalo na ang Mama.

"Ilang linggo na rin akong nanliligaw, kailan mo ba ako sasagutin, ha?" ang pangungulit mo.

"Paano kung sabihin kong hindi kita type?" ang hamon ko sa iyo.

"Damn you, James! Stop playing hard to get!" Ang naiinis mong sagot lalo na nang makita mong hindi ko sineseryoso ang mga sinasabi mo.

"Stop playing with me, wild heart."

"Wild heart?" ang naguguluhan mong tanong.

"Yes, wild heart. Ikaw na yata ang pinakamatapang na babaeng nakilala ko, sasabihin ang anumang gustong sabihin at kumikilos ng hindi pinahahalagahan ang iisipin ng ibang tao. Alam mo bang hihimatayin si Maria Clara kapag pinagtabi kayo?" ang natatawa kong paliwanag na lalo mong ikinainis.

Dumating ang pasukan at inaasahan kong titigilan mo na ang iyong mga kalokohan subalit nagkamali ako. Halos ang buong Engineering Department ng St. Raphael University ay itinutukso ako sa iyo. Bakit hindi? Lagi kang nakasunod, sa canteen, sa basketball court o kahit saan basta may libreng oras ka. Gusto kong mainis ngunit hindi ko magawa. May bahagi ng puso ko ang hahanapin ang mga kakulitan mo kapag itinigil mo ang mga ito. Ngunit ang aking isipan ay sumisigaw na hindi ko dapat samantalahin ang pagkakataon. Bata ka pa at alam kong darating ang araw na lilipas din ang iyong nararamdaman at muli kang hahanga sa iba. Upang tuluyan kang maitaboy, ang magkaroon ng kasintahan ang pinakamabuting paraan. Nang mabalitaan mong sinagot na ako ni Dianne, isang linggo kang hindi nagpakita. Sa totoo lang, walang oras na hindi kita hinanap. Hanggang nagbalik sa dati ang lahat, walang tigil ang iyong pagsulat upang ipagsigawan muli ang pag-ibig mo sa akin. Hanggang makipag-break sa akin si Dianne dahil hindi niya matanggap na wala akong ginagawa upang tumigil ka. Hindi ko alam kung bakit wala akong sakit o panghihinayang na naramdaman.

"Hi! Mukhang kahit si Leonardo da Vinci ay mahihirapan na ipinta ang mukha mo, ah." Heto ka na naman, sana hindi ka na lang lumapit sa akin ng hapong iyon. Lalo mo lamang ginugulo ang aking puso at isipan. At galit ang tangi kong naisip na ipanlaban dito.

"Leave me alone, Nichole! Kahit ano pa ang gawin mo, hindi kita papatulan. You're nothing but a real brat!" Nakita ko ang pagkagulat sa iyong magandang mukha. Ngunit narito na ito at kailangan kong panindigan upang pareho tayong hindi masaktan pagdating ng araw.

"Look at yourself! You are acting like a desperate cheap whore!" ang malupit kong sigaw sa'yo.

Sa pagkakataong ito ay hindi mo nagawang itago ang hapdi sa iyong mga mata bago ka umalis at nagtatakbo patungong dalampasigan. Nang mapagtanto ko ang mga nasabi ko, nagmamadali akong sumunod upang humingi ng tawad. May kaba akong naramdaman sa maaari mong gawin. Subalit sa kabila nito, pinatatag ako ng paniniwalang ikaw ang pinakamatatag at pinakamatalinong babaeng nakilala ko.

Nakahinga ako ng maluwag ng abutan kitang nakaupo sa may batuhan at umiiyak habang pinagmamasdan ang paghampas ng mga alon sa gilid ng malalaking bato. Pinigil ko ang aking sariling lapitan ka at hinayaan ko lang na mailabas mo ang lahat ng hinanakit na iyong nararamdaman. Unti-unting dumilim at nakita ko ang dahan-dahan mong pagtayo mula sa batuhan. Ngunit hindi mo napansin ang nakausling bato sa iyong hahakbangan, sumabit ang kaliwa mong paa na naging dahilan upang mawalan ka ng panimbang. Nahiling ko no'n na sana ay kasimbilis ako ng hangin upang napigilan ko ang pagbagsak mo sa tubig. Hindi ko alam kung paano kitang naiahon mula sa malalim na karagatan at inihiga sa malapad na bato. Ngunit kinabahan ako ng mahawakan ko ang ulo mong dumudugo. Marahil ay tumama sa bato bago ka tuluyang bumagsak sa tubig.

Ilang oras nang tapos ang operasyon ngunit hindi tiniyak ng mga doktor na mabubuhay ka dahil sa pagkakabagok ng iyong ulo. Tatlong araw Nicky, tatlong araw mo kaming binigyan ng pag-asa. Alam kong hanggang sa huling sandali ay lumaban ka ngunit sadyang hindi mo na kaya.

Narito ako ngayon sa harapan mo, maging ang kalangitan ay lumuluha sa iyong paglisan. Patawarin mo ako, Nicky, kung nag-alinlangan ako sa iyong nararamdaman dahil sa mura mong edad. Saan ka man naroroon, hindi kita malilimutan.

"I love you, wild heart. Someday, we'll meet again."

WILDHEARTS DOT COM

My Mom and I were busy these past few weeks. She was busy with her work and I was busy playing around. Why couldn't I see any pretty yorkies here? That was I missed here. But anyways, just wait for my mom's WILDHEARTS dot com., it's a series of love stories. She gave me permission to post it here. I, myself, have this kind of love sick. I'm chasing for a partner but it's like finding a needle in haystack. I'm imprisoned, no playmates. I only have those three big ugly doggies outside which maybe praying of my departure to bring their normal doggy lives back. Wish lang nila! bow wow wow!

Sikat pa ba si Superman? Pagbabagong-Imahen ni Superman

S a dulang may dalawang tauhan, pinag-aralan at kinilatis ang reputasyon ni Superman bilang sugo ng kalangitan at tagapagligtas ng inaapi. Sa pagkakataong ito'y sinipat si Superman sa loob ng kanyang mundo, habang kasama ang kanyang paboritong karamay sa buhay na si Superdog. Nais malaman ni Superman kung anu-ano nang mga bagong tricks ang kayang gawin ni Superdog. At tulad ng isang mabuting aso, magpapasikat si Superdog ng kanyang bagong natutunang tricks. At higit pa roon ang gagawin ni Superdog. Sa pagtapon ni Superman ng patpat na inaasahan niyang ibabalik ni Superdog, dadalhin ni Superdog ang isang sagwan na kinuha niya sa isang mangingisdang pinatay niya. Natuwa si Superman sa bagong trick na ito. At simula na ito ng mahabang litanya ng mga bagong tricks na natutunan ni superdog tulad ng LIK o Lu-ok, Ihaw, Kilaaw, para sa mga kumokontra at kaaway ni Superman, ang paglikha ng mga investigating bodies para sa imbestigasyon ng pagkapaslang sa mga mass leader tulad nina Olalia at Alejandro (maxxy's note- at marami pang mga sumunod, ang iba'y hanggang ngayon kahit ang bangkay ay hindi pa rin natatagpuan), pagbubuo ng paramilitary troops tulad ng vigilantes upang maipalaganap ang demokrasyang ibinabandila ni Superman. Magsasagawa ng pagmamasid ng buong bansa si Superman upang matiyak kung tunay ngang napangalagaan ni Superdog ang kanyang reputasyon sa buong kapuluan. Lulan ng isang helikopter ay lilibot ang dalawa sa mga pulo at makatutuklas ng mga tanawing hindi kanais-nais para sa kanila. Nariyang makatanaw sila ng mga Pulang Armadong nagsasagawa ng treyning sa bulubundukin ng Mindanao. Sa pamamagitan ng teleskopyo'y tatama ang mga mata ni Superman sa mga naglalakihang mata at tiyan ng mga batang gutom sa Negros. Nariyan ding madaanan nila ang mga taong nagsisilikas sa kanilang mga bahay bunga ng mahigpit na militarisasyon. Magngingitngit si Superman sa kaniyang makikita. At sa pagitan ng hagupit at alimurang ibabagsak niya kay Superdog ay pababagsakin ng bala ang lulan nilang helikopter. Sa huli'y maghuhukay ng maghuhukay si Superdog pagka't ang mga pulgas na dati'y nakatira sa kanyang balahibo ay pumalibot na sa kaniya at nais magtayo ng sariling gobyerno. Padalhan man ng tulong ni Superman si Superdog ay mahirap na itong masagip pagka't tulad daw ng bansang Vietnam at Nicaragua, at marahil ay malapit na ang Pilipinas ay hindi na rin makukuhang isalba ang reputasyon ni Superman pagka't maging sa mga lugar na ito'y nakalimutan na rin siya bilang tanging tagapagligtas ng mga inaapi. Sa pagitan ng pag-iyak ni Superman, tuturuan nila ni Superdog ang mga manonoodng awit na "Thank you, thank youfor the aid" bilang katapusan ng bahagi ng isang kaiga-igayang dog's tricks show.

Masasabing ang Superman and Superdog ay isang matagumpay na pagtalakay sa isyu ng imperyalismo sa paraang malikahain at katuwa-tuwa. Sa pamamagitan ng imahe ng isang popular na super hero, nagawang talakayin ang isang masalimuot na isyu sa paraang payak. Akma ang paralelismo sa pagitan ni Superman at ng Imperyalismong Estados Unidos, pati na ang paggamit ng tula bilang isang alegoriya ng mga lokal na paper na kakutsaba ng mga imperyalista sa bansang kanilang sinasakop tulad ng Pilipinas. Sapol rin sa pagsasadula ang paglalahad ng mga manipestasyon ng mga isyung tulad ng kahirapan, low intensity conflict (LIC), crackdown at witch-hunting ng mga kilalang mass lider.

Mga Tulak at Kabig sa Pagbabagong-Imahen ni Superman

Mahusay ang pagkakagamit ng Superman bilang isang paralelismo ng Estados Unidos pagka't tunay ngang si Superman ay luwal ng kaisipang Amerikano at tunay namang instrumento sa pagpapalaganap ng kaisapang "benevolent" ng mga Amerikano. Maganda rin ang imaheng ito pagka't kung pag-aaralan ang mga katangian ni Superman ay matutuklasang ang mga kagalingang nakapagbubuklod-tangi sa kanya tulad ng X-ray vision, bilis na tulad ng kidlat, lakas na tulad ng lakas ng sandaang lalaki at ang kakayanang lumipad ay pawang paso na sapagka't sa kasalukuyan ay nakapagpaunlad na ng teknolohiyang nakahihigit pa sa kakayanan ni Superman. Maitatapat na ang laser vision sa kanyang X-ray vision at kayang-kaya nang isagawa ng bagong makinarya ang bilis at lakas na dati rati'y siya lamang ang nagtataglay. At tulad ng imperyalistang Amerikano, unti-unting natutuklasan ng mga taong dati'y tumitingala sa kanya na hindi pala siya tunay na walang kapantay at hindi maaaring magapi. Ganito ang imahe ng imperyalista; sa loob ng mahabang panahon ay umasta itong di magagapi.

Gayunpaman, may ilang katangiang hatid ang paggamit ng Superdog bilang alegoriya ng mga lokal na kolaboreytor. Sa pamamagitan ng kasuotang dilaw, naipahihiwatig na ang mga nagdaang rehimen tulad ni Aquino (at ang kasalukuyang rehimeng Arroyo) ang gayong tauhan. At bilang isang aso, may mga namamatay na mga pulgas sa kanyang balahibo- iba't ibang kulay ang pulgas, nagpapahiwatig ng iba't ibang pulutong ng mga paninindigang pampulitika sa Pilipinas. Kung tutuusin, madali nang maunawaan ang imahe ng aso bilang sunud-sunuran sa among Estados Unidos (Superman). Ngunit sa imahe ng pulgas na may patungkol sa mga mamamayang may iba't ibang paninindigang pulitikal, tila nagpapahiwatig na ang mga mamamayan (pulgas) ay nabubuhay sa pamamagitan ng dugo o kabuhayang nasisipsip nila mula sa mga lokal na kolaboreytor (aso). Hindi nga ba sa tunay na buhay ay ang mga mamamayan ang bumubuhay sa mga lokal na kolaboreytor at sa bayan sa kabuuan sa pamamagitan ng kanilang tuwirang paglahok sa produksiyon sa lipunan? Dagdag pa rito. sa bandang huli, ang pagtuturo ng dalawa ng isang awitin sa mga manonood ay tila nagkaroon ng implikasyon na ang mga manonood na inuuto ng dalawa ay dili iba kundi ang mga pulgas (mamamayan) na magbubuklod sa bandang huli at magnanais na mgtayo ng sarili nilang gobyerno.

Pagbaklas sa Imahen ni Superman Mula sa Mata ng mga Sinasagip

(Para sa walang sawang sumisigaw sa lansangan, nakikibaka, naghahanap ng pagbabago...para sa mga kayumanggi o kayumangging nahaluan ng puti...para sa mga walang pakialam...para sa mahilig makialam...para sa mga tanga at nagtatanga-tangahan...at higit sa lahat sa mga umiidolo kay Superman. Tamaan ang gustong tamaan, umilag ang gustong umilag, ma-inspire ang gustong ma-inspire, tumaas ang kilay ng mga may kilay...bahala kayo kung pano niyo tatanggapin ang artikulong ito. Basta ako bilang yorkie type ko lang i-post ito mula sa mga lumang libro ni Mommy. Na-curious kasi ako kung sino si Superman at si Super dog..bow wow! wow!)

At titingalain ng mga taong inaalipusta ang anyong pumupunit sa katahimikan ng kalangitan. Dumating na ang taong magwawakas sa kanilang panggigipuspos. Sa wakas, narito na rin ang tagapagligtas ng mga inaapi. Isang maputing lalaking nakakapa ng bughaw, naka-brief na pula at puting pang itaas na may nakasulat na titik "S," ang bababa mula sa kalangitan. Isang bisig ang nakasuntok sa kalangitan habang kipkip sa kabilang tagiliran ang isa pang nakakuyom na kamao. Sa isang iglap ay tutugisin ng lalaking naka-asul, pula at puti ang lahat ng masasamang loob. Walang nakaliligtas sa bilis ng kanyang takbo at kilos. Sinumang magtangkang tumakas sa kanyang lakas ay walang-salang lilipad sa ibang planeta't di na makakabalik nang buhay sa mundong ibabaw. O dili kaya'y magpapalipas ng kanyang nalalabing sandali kapiling ang mga uod at langgam sa ilalim ng lupa.

Sa bisa ng mahiwagang titik "S" na naka-plaster sa kanyang dibdib ay mapapalis ang lahat ng masasamang elemento sa mundo. Sa isang iglap, parang salamangkang nasabuyan ng kalutasan ang lahat ng suliraning kinakaharap ng tao. At lahat ng ito'y dahilan sa isang Superman.

Ngunit ipinanganak si Superman sa panahon ng kotseng nakabolga at mga buhok na naka-tease at spray net. Habang binobomba ang Pearl Harbor at ipinapanganak ang bomba atomika sa mga laobratoryo ay nakabandila sa katauhan ni Superman ang demokrasyang pinalalaganap ng Amerika. Sa Pilipinas ay malugod na tinatangkilik ang "benevolent assimilation" na dala ng Amerika. Madaling napapaniwala ang mga mamamayang ang mga Amerikano ang sugo ng Diyos at pinagpalang tubusin ang mundo sa harap ng lahat ng mga suliranin-sa ngalan ng demokrasya. Maluwalhating namahay ang mga ganitong kaisipan sa isipan ng mga mamamayan sa pamamagitan ng idolong si Superman. At sa pamamagitan ng mga paglipad at pagsuntok ni Superman, nagawa ng mga Amerikanong negosyante na mapasakamay nila ang kalakhan ng industriya ng Pilipinas. Bumulusok ang ekonomiya, nagpalit ng mga presidenteng pawang maka-Amerikano at nalipol ang kaisipan ng mga mamamayan upang humimod sa dayuhang interes. At ngayon, habang nagbabadya ang digmaang nukleyar, inaaliw-aliw ang mga mamamayan ng mga aid at AIDS bilang tulong sa lumalalang pang kabuhayan. At lahat ng ito'y sa ilalim ng bandilang demokrasya.

At kung tunay ngang nasa kay Superman ang katugunan sa mga suliranin, ano't lalo pang nalulubog sa kahirapan ang mga mamamayan? Tunay nga kayang nakasalig pa rin kay Superman ang katubusan ng mga mamamayan? To be continued.....

Next post: Sikat pa ba si Superman? Pagbabagong-Imahen ni Superman

(It was published at Kultura, Cultural Center of the Philippines in 1990...by Glecy C. Atienza)

When She Cries

I was just wondering what were those salty water which come out to our eyes made for? Humans called it tears, for me i called it nuisance. I always have these even I don't want to. They irritate me. They say, when you cry tears follow. You cry for various reasons. If you are sad you cry, happiness make you cry either. Anger, anxiety, excitement and whatever emotions human beings are capable to show. But still tears are nonsense, waste of time, out of my yorkie world word for me until this afternoon when I saw her silently crying in her room, tears carefully making its way on her face. She didn't notice that I was curiously watching her. Why was she crying? Was she happy or sad? Did I make something wrong that made her cry? When I intently looked in her eyes, I saw two emotions, pain and anger but more on the first I have mentioned. And then I heard her raising her voice while talking to my "number 1 enemy" in the house. It was then I understand the reason of the tears in her eyes. It was really painful if no one couldn't appreciate all the good things you've done. It really could break your heart if the reason of your sacrifice was the one who was pulling you down. I couldn't blame her if she started to ask, "Is it worth to stay and work hard for you? Is it worth to leave all my needs behind and put your welfare first? Is it worth or just wasting my precious years?"

Pain. I saw her working even she was sick. After a day of rest she went to her work while still suffering from the flu. One day of working means big help for them. No one asked her how her feeling was. Nobody offered her a hot soup for her severe cold. They didn't even tell her to take rest. She didn't get any comfort from them. Now, they are sick. It's her turn to avenge (bow wow wow!). But she didn't do it. She was busy with me and with her work and yet she still have time to bring food for them, to nurse them. And to hear from 'his' selfish and tactless mouth that she was not as good as his favorites', it was really painful. Now, I understand what were those tears made for. To release the pain if nobody listens.

Anger. She has so many questions in her mind, questions which have been remained unanswered since time immemorial. She thought she did everything and still doing everything for them. She's not asking for any attention or love. It is given freely and whole heartedly not forcefully. She's doing those things because she loves them and not expecting in return. But stabbing her back, stabbing her heart with the strike of those people she loves, it will end your silence. Sometimes, it's good to shout at your heart's content. No wonder I hate him. I always am on guard every time he's around. I feel unsafe. Now, I understand what were those tears made for. To release the anger for them to hear you.